The Transformation of Vigilante Groups Combating Terrorism: The Cases of Nigeria and South Sudan
[ X ]
Tarih
2023
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Ahmet Arif EREN
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Non-state actors may resort to political violence for many different purposes, but two of these are more common than others. One of these purposes is to preserve the establishment (vigilantism), and the other is to create breaches in it or to destroy it (terrorism). The confluence of these violent practices, which emerge with opposite purposes, is that they challenge to the "state’s monopoly on violence", one of the main characteristics of the modern state. While the challenge of terrorist organizations is obvious, that of vigilante groups is often blurred because, in some cases, vigilante groups are established, encouraged or supported by the state itself. However, the resorting of terrorist methods by vigilante groups is often disregarded or, at best, relegated to a secondary consideration in some studies of the relevant literature. The basic assumption of this study is that state-sponsored vigilantism typically gets out of state’s control sooner or later. As a matter of fact, vigilante groups may resort to vigilante terrorism, or they may turn into violent groups acting against the state. In other words, the vigilantism supported by the state to ensure security mostly justifies the aphorism "violence begets violence" and leads to the institutionalization of the violence culture in civil society. Firstly, this study discusses the concepts of vigilantism, terrorism and vigilante terrorism and finally examine Nigeria and South Sudan cases from Africa, which is considered to be a laboratory, in order to base the assumption of the study.
Devlet-disi aktörler pek çok farkli amaçlarla siyasal siddete basvurabilir, ancak bunlar arasindaki iki amaç digerlerine nazaran daha yaygin görülür. Bu amaçlardan biri müesses nizami muhafaza etmek, bir digeri de müesses nizamda gedik açmak veya onu tamamen ortadan kaldirmaktir. Bunlardan ilki vijilantizm (vigilantism), ikincisiyse terörizme karsilik gelir. Birbirlerine zit amaçlarla ortaya çikan bu siddet pratiklerinin bulustuklari nokta, modern devletin temel karakteristiklerinden biri olan “siddet tekeline” meydan okunmasidir. Terör örgütlerinin meydan okumasi bariz bir biçimde görülse de vijilanti (vigilante) gruplarinki çogunlukla bulanik bir durum ihtiva eder. Zira bazi durumlarda vijilanti gruplar, bizzat devlet tarafindan kurulur, tesvik edilir veya desteklenir. Özellikle terörizmle mücadele eden devletlerin güvenligi saglayamadigi bölgelerde, vijilanti gruplarin istihbarat bilgilerinden ve operasyonel kabiliyetlerinden faydalandiklari görülmüstür. Ne var ki ilgili literatürdeki bazi çalismalarda bu gruplarin bizzat kendilerinin terörize edici eylemlere girisiyor olmalari, çogunlukla görmezden gelinir veya en iyi ihtimalle ikinci plana atilir. Bu çalismanin dayandigi temel varsayim sudur ki: devletlerin terörizmle mücadele faaliyetleri içerisinde makbul gördügü vijilantizm; bazen kisa süre içinde bazen de zamanla, fakat neredeyse istisnasiz bir biçimde, devletin kontrol alanindan çikar. Nitekim vijilanti gruplar, vijilanti terörizmine basvurabilecekleri gibi devlete karsi hareket eden siddet gruplarina da dönüsebilirler. Yani devletin güvenligi saglamak üzere destekledigi vijilantizm; büyük çogunlukla “siddet siddeti dogurur” aforizmasini dogrular sekilde, sivil toplumda siddet kültürünün kurumsallasmasina neden olur. Bu çalismada öncelikle vijilantizm, terörizm ve vijilanti terörizmi kavramlari üzerine bir sorgulama yürütülmekte ve nihayetinde çalismanin varsayimini temellendirmek amaciyla bir laboratuvar niteliginde oldugu düsünülen Afrika ülkelerinden Nijerya ve Güney Sudan’daki ilgili örnekler incelenmektedir.
Devlet-disi aktörler pek çok farkli amaçlarla siyasal siddete basvurabilir, ancak bunlar arasindaki iki amaç digerlerine nazaran daha yaygin görülür. Bu amaçlardan biri müesses nizami muhafaza etmek, bir digeri de müesses nizamda gedik açmak veya onu tamamen ortadan kaldirmaktir. Bunlardan ilki vijilantizm (vigilantism), ikincisiyse terörizme karsilik gelir. Birbirlerine zit amaçlarla ortaya çikan bu siddet pratiklerinin bulustuklari nokta, modern devletin temel karakteristiklerinden biri olan “siddet tekeline” meydan okunmasidir. Terör örgütlerinin meydan okumasi bariz bir biçimde görülse de vijilanti (vigilante) gruplarinki çogunlukla bulanik bir durum ihtiva eder. Zira bazi durumlarda vijilanti gruplar, bizzat devlet tarafindan kurulur, tesvik edilir veya desteklenir. Özellikle terörizmle mücadele eden devletlerin güvenligi saglayamadigi bölgelerde, vijilanti gruplarin istihbarat bilgilerinden ve operasyonel kabiliyetlerinden faydalandiklari görülmüstür. Ne var ki ilgili literatürdeki bazi çalismalarda bu gruplarin bizzat kendilerinin terörize edici eylemlere girisiyor olmalari, çogunlukla görmezden gelinir veya en iyi ihtimalle ikinci plana atilir. Bu çalismanin dayandigi temel varsayim sudur ki: devletlerin terörizmle mücadele faaliyetleri içerisinde makbul gördügü vijilantizm; bazen kisa süre içinde bazen de zamanla, fakat neredeyse istisnasiz bir biçimde, devletin kontrol alanindan çikar. Nitekim vijilanti gruplar, vijilanti terörizmine basvurabilecekleri gibi devlete karsi hareket eden siddet gruplarina da dönüsebilirler. Yani devletin güvenligi saglamak üzere destekledigi vijilantizm; büyük çogunlukla “siddet siddeti dogurur” aforizmasini dogrular sekilde, sivil toplumda siddet kültürünün kurumsallasmasina neden olur. Bu çalismada öncelikle vijilantizm, terörizm ve vijilanti terörizmi kavramlari üzerine bir sorgulama yürütülmekte ve nihayetinde çalismanin varsayimini temellendirmek amaciyla bir laboratuvar niteliginde oldugu düsünülen Afrika ülkelerinden Nijerya ve Güney Sudan’daki ilgili örnekler incelenmektedir.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Vigilantism, terrorism, vigilante terrorism, vigilante groups, CJTF, Arrow Boys
Kaynak
Politik Ekonomik Kuram
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
7
Sayı
Özel Sayi
